نظری بر حواشی تحویل لوحهای یادبود و هدایای برگزیدگان جشنواره در شرایط کرونایی
همهگیری ویروس کرونا (کووید ۱۹) بهعنوان یک پاندمی جهانی اوضاع و احوال جدیدی را فراروی همه انسانهای کره خاکی قرار داد. تغییرات و رخدادهایی همهگیر و غیرقابلاجتناب که از نیمههای سال ۱۳۹۸ آغاز شد و حالا هم که در ماههای پایانی سال ۱۴۰۰ به سر میبریم، سویه اومیکرون آن هنوز از نوع بشر قربانی میگیرد.
این همهگیری بیسابقه(در نوع خود) آنچنان تأثیرات و وضعیتهایی را بر جامعه جهانی تحمیل کرده است که برخی از اندیشمندان، جامعه شناسان و… تاریخ بشریت را به دو دوره کلی قبل و بعد از کرونا تقسیمبندی کردهاند.
با این اوصاف یکی از کارهایی که بهشدت تحت تأثیر اثرات منفی کرونا قرار گرفت، برگزاری مراسم جمعی و اجتماعاتی بود که یکی از ضرورتهای آن برگزاری مراسم جمعی تجلیل و تکریم از افرادی خاص میباشد. موضوعی که باعث شد، جشنواره نوزدهم شهید حبیب غنیپور در موعد مقرر برگزار نشود و در سال بعد با تجمیع دو مراسم(البته با رعایت همه شرایط و اقتضائات حرفهای هر دوره) مراسم اختتامیه دوره نوزدهم و بیستم بهصورت مجازی برگزار شود.
با برگزاری مجازی و پخش مستقیم گزارش آن از سوی ستاد جشنواره و پایگاه خبری آن مراسم بهصورت کامل و درعینحال با شرایط و مقتضیات خاص خود برگزار شد؛ اما تحویل لوحهای یادبود جشنواره و هدایای برگزیدگان موضوعی نبود که بتوان آن را بهصورت مجازی و اینترنتی برگزار کرد. از همین رو در روز بعد از برگزاری اختتامیه جشنواره در دوشنبه ۱۱ اسفندماه ۱۳۹۹ بچههای مسجد اعم از اعضای شورای نویسندگان، سرگروههای داوری و داوران بخشهای مختلف جشنواره بسیج شدند تا آنچه را که رسماً در مراسم اعلام شده و نزد آنان امانت بود، به دست برگزیدگان برسانند.
کاری سخت، اما دلنشین در اوضاعواحوال کرونایی که صحنههای زیبایی را برای برندگان جوایز و گیرندگان آن فراهم کرد. چهرهای ماسک زده و درعینحال خندان و شاداب که لوح و هدایای خود را که منتسب به نام شهید بود در منزل، یا محل کار و حرفه خود تحویل گرفتند و لحظاتی شاد و بهیادماندنی را برای تاریخ ادبیات و کتاب و کتابخوانی کشور خود خلق کردند.